ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΓΑΠΗΣ
Το σ'αγαπώ να σου το πω
φοβάμαι και διστάζω,
άσχετα πως το μαρτυρώ
στιγμές που σε κοιτάζω.

Βασίλισσα μοναδική
στου νου μου το παλάτι,
που' χεις τη σκέψη σύμβουλο
και το κορμί μου εργάτη

Στην αγκαλιά σου επιθυμώ
μια νύχτα να περάσω
να νιώσω την αγάπη
σου κι ύστερα να σε χάσω..

Έβγα στο παραθύρι σου
να γίνει η νύχτα μέρα
να πάρει ανάσα η καρδιά
και το κορμί μου αέρα.

Τι μαντινάδα να σου πω,
ψιμυδευτή μου βιόλα
που ‘ ναι τα κάλλη σου πολλά
και δεν τα βάνει όλα

Ως καρτερούνε το νερό
τα δέντρα κάθε μέρα,
σε περιμένω, για να 'ρθείς,
άσπρη μου περιστέρα.

Εσύ μου κάνεις τη ζωή
χαρούμενη κι ωραία,
εσένα θέλω, αγάπη μου,
παντοτινή παρέα

Κι ο Θεός να μου το πει
για πάντα να σ΄αφήσω
δεν ξαναμπαίνω σ΄ εκκλησιά
να τονε προσκυνήσω

Το ξέρεις ότι σ’ αγαπώ;
μη με ρωτήσεις πόσο,
γιατί δεν έχω τη σωστή
απάντηση να δώσω.

Ωσάν τα κρίνα του αγρού
που τη βροχή ποθούνε
έτσι ποθούν τα μάτια μου
τα μάτια σου να δούνε

Όμορφο σαν την άνοιξη
είναι το πρόσωπό σου
Και σαν ηλιοβασίλεμα
κάθε χαμόγελό σου.

Μη φοβηθείς αν αισθανθείς
κάτι στο πρόσωπό σου
η σκέψη μου είναι και ζητά
ένα χαμόγελό σου.

Συχνά μου φεύγει ο λογισμός
και έρχεται μαζί σου
και σου κρατάει συντροφιά
μην είσαι μοναχή σου

Πλια εύκολο μου φαίνεται
τ' αστέρια να μετρήσω,
παρά τα μάτια σου τα δυο
να τα ξελησμονήσω.

Θεέ μου και να 'ταν δυνατό
δέκα φορές να ζούσα
δέκα φορές πιο δυνατά
εκείνη ν' αγαπούσα .

Υπάρχουν θάλασσες, στεριές,
ήλιοι, φεγγάρια, αστέρια
μα γώ προτίμησα να ζώ
σκλάβος(α) στα δυο σου χέρια.

Θα κατεβώ στο Φόδελε
να πάω να βρω τον Γκρέκο
για να σε κάνει ζωγραφιά
πάντα μου να σε βλέπω

Της ομορφιάς σου τις γραμμές
θέλω να ζωγραφίσω,
σαν τον Θεοτοκόπουλο
αιώνες να σ’ αφήσω

Όλο τον κόσμο γύρεψα
περβόλι και περβόλι
να βρω μια βίτσα λεμονιά
σαν το δικό σου μπόι

Αχι το φως των αμαθιών
και γιάντα σκοτεινιάζει
όταν ακούω μια φωνή
τσ' αγάπης μου να μοιάζει

Σαν κύμα που κατρακυλά
και σκα στο βράχο επάνω,
ετσά για σένα δέρνομαι
κι όμως μυαλό δε βάνω

Δε θέλω να τα ξαναδώ
τα μάτια σου κλαμένα,
πες μου τονε τον πόνο σου
να κλαίω εγώ για σένα .

Είσαι για μένα η χαρά
το νόημα του κόσμου,
ζωή δε θέλω ούτε λεπτό
χωρίς εσένα φως μου.

Χωρίς νερό, χωρίς ψωμί
και δίχως οξυγόνο
μπορώ και ζω μα να ‘σαι εδώ
να σαι κοιτάζω μόνο.

Κι ο ουρανός κι η θάλασσα
κι όλα τση γης τα μέρη
το μαρτυρούν πως σ' αγαπώ
και θα σε κάμω ταίρι

Όλοι μου λεν να σ' αρνηθώ
μα γω δεν σ' απαρνούμαι
γιατί σ΄ αγάπησα πιστά
και το Θεό φοβούμαι

Το ρόδο βάνω στο νερό
κι ολπίζω να φουντώσει
ολπίζω κι η αγάπη μας
να ξανακαινουργιώσει

Μη με ρωτάς αν σ' αγαπώ,
για ξάνοιξέ με πρώτα,
τα δυο μου χείλη μη ρωτάς,
τα δυο μου μάθια ρώτα

Εκειά θα ' κούσεις μια φωνή
να βγαίνει από το στόμα
και θα σου πει με πλήγωσες
μα σ' αγαπώ ακόμα

Αχι και να σε φέρνανε
νύφη στην κάμαρά μου
και να σε ξεστολίζανε
τα χέρια τα δικά μου

Πολύ ψηλά στον ουρανό
λάμπουνε τα αστέρια,
μα το δικό σου συνεχώς
λάμπει στα δυο μου χέρια.

Απ’ όλα τ’ άστρα τ΄ ουρανού
ένα είναι που σου μοιάζει
κείνο που βγαίνει την αυγή
κι όλα τα σκοτεινιάζει

Μέτρησα τ’ άστρα τ’ ουρανού,
αλλά μου λείπει ένα
φαίνεται πως δεν μέτρησα,
αγάπη μου, εσένα.

Τα δυο σου μάτια μοιάζουνε
μ’ ένα ζευγάρι άστρα
και μου φωτίζουν τη ζωή,
αγγελοξελογιάστρα.
Πολλά είναι τα αστέρια του ‘ρανού,
μα το φεγγάρι ένα
και στο μυαλό μου έχω πολλές
μα στην καρδιά μου εσένα



Με ‘ένα μπιστόλι παίξε μου,
μη λυπηθείς τις σφαίρες,
έτσι κι αλλιώς χωρίς εσέ
είναι νεκρές οι μέρες
Ρίξε μου χίλιες μπαλωθιές
μα πόνο δε θα νιώσω
τόσο πολύ που σ' αγαπώ
δε θα το μετανιώσω
Πάρτη την καρδιά μου,
πάρτηνε, με το δεξί σου χέρι
και σφάξε την αλύπητα
με δίκοπο μαχαίρι.

Και να μαχαιρωθεί η καρδιά
το αίμα που θα χύσει,
κάθε σταγόνα θα γενεί
καρδιά να σ’ αγαπήσει.

Παίξε μου χίλιες μαχαιριές
και δε θα νιώσω πόνο
του χωρισμού σου η μαχαιριά
θα με σκοτώσει μόνο.

Κομμάτια μού ‘κανες την καρδιά,
μα δεν παραπονούμε
και τα κομμάτια θα γενούν καρδιές
κι αυτές να σ’ αγαπούνε

Θα σου την δώσω την καρδιά
για να ‘χεις δυο, κερά μου,
όταν θα στενοχωρηθείς,
να κλαις με την δικιά μου.

Δεν τηνε κάνω την καρδιά
κουμάντο μπλιό, μικρή μου,
γιατί την κυβερνάς εσύ
μαζί με τη ζωή μου.

Δότης θα γίνω της καρδιάς
να μη ταφεί στο χώμα
να ζει αυτή να σ’ αγαπά
κι ας είναι σε άλλο σώμα

Δώρο ζητώ απ' το Θεό,
μικρή μου, την καρδιά σου,
για δεν μπορώ ούτε στιγμή
να ζήσω χωριστά σου.

Έχεις καρδιά που ο Θεός
δεν έχει πλάσει άλλη,
να τα' χει τοσανά πολλά
τα πλούτη και τα κάλλη.

Να κάψω θέλει το κορμί,
μα την καρδιά θ' αφήσω,
γιατί 'σαι μέσα και μπορεί
ζωή να σου στερήσω.

Είναι μεγάλος θησαυρός,
μικρή μου, η καρδιά σου,
χαρά σ' αυτό που η μοίρα του
γράφει να ζει κοντά σου

Δε φτάνει μόνο μια καρδιά
ήθελα να' χω κι άλλη
και με τσι δυο να σ' αγαπώ
και λίγο θα 'ναι πάλι.

Άκουσε ένα γλυκό σκοπό
απού στη νύχτ' απλώνει,
είν' από κείνη την καρδιά
απού για σένα λιώνει.

Μες στην καρδιά μου φύτρωσες
κι είσαι δικός μου κλώνος
και στην καρδιά μου σαν πονείς,
βαθιά γροικάται πόνος

Ήρθε καιρός οι δυο καρδιές
να ζήσουνε ομάδι
κι η μια τσ'άλλης να δώσουνε
τσ' αγάπης το σημάδι.

Αν μ’ αγαπάς με την καρδιά
δείξε μου σημαδάκι
όταν κρατούμε στο χορό
σφίξε μου το χεράκι

Στους άγγελους παρήγγειλα
την έγνοια σου να έχουν
Και μού ‘παν πως οι άγγελοι
αγγέλους δεν προσέχουν

Όλα τα κάλη ο θεός
σε σένα τάχει δώσει
Και τη φτωχή μου την καρδιά
την έχεις αναστατώσει

Τα μάτια σου είναι θάλασσα,
ήλιος το πρόσωπό σου
Κι άνοιξη μπορεί να ρθει
με ένα χαμόγελό σου

[quote